Pół wieku z okładem nosi mnie ta ziemia. W pewnym momencie nawet poczuła, że wystarczy. Nie daję się. Parę rzeczy zostawiłbym niedokończonych na tym łez padole. A zacząłem, jak większość twórców – około lat nastu. I dość wcześnie odkryłem, że najważniejsi są ludzie – ci, którzy stają mi na drodze. Gdyby nie Ania Szyszka nie trafiłbym do ciechanowskiej reklamy, gdzie ciągnąłem ile się dało z Zygmunta Szczepankowskiego. Potem nie terminowałbym w lubelskich teatrach, gdzie z kolei poznałem  najwspanialszych nauczycieli: Apolonię Siroń, Andrzeja Kota, czy Maję Tyzenhaus. Nowe miejsca wciąż owocowały nowymi ludźmi, którzy odbijali we mnie mocno jak matryce w prasie swe ryciny. Ta moc najbardziej odcisnęła się za pośrednictwem uemceesowskiego Instytutu Wychowania Artystycznego i profesorów M.Hermana, M.Snocha, A.Panka, P.Nakoniecznego… 

Najwięcej radości twórczej daje mi niczym nieskrępowana kolaboracja z produkcjami kultury niezależnej.  Trwa to od ok. 1988, najbardziej znane rysunki do projektu PanxVinylZine (10 EPek, wydanych w latach ’89-’91 – Tuluza, Fr), publikują się do dziś. Została też doceniona „Pacynka”, która znalazła się na jednej z okładek Trust’a (chyba jesienią ’89 lub ’90). Jednak jeśli akurat nie mam nic ciekawego do roboty, to uwielbiam szaleństwa bez przygotowania, bezmyślne, dla samego wyżycia się, z których czasem da się wybrać coś, co można pokazać…